Het gemis van het samen zijn

“Het alleen zijn, het alles alleen moeten doen en beslissen is het moeilijkste.” Mevrouw G. Moens-Walhout uit Arnemuiden gaat nu vijf jaar als weduwe door het leven en spreekt uit ervaring. Na een ziekbed van een jaar overleed haar man. Mevrouw Moens bleef achter met de zorg voor zes thuiswonende kinderen.

”Mijn man is 53 jaar geworden. Aan zijn overlijden ging een zware, moeilijke periode vooraf,” vertelt mevrouw Moens. “Mijn man was al lange tijd diabeet en had daardoor allerlei klachten, maar aan het begin van zijn ziekbed voelden we dat dit een ernstige ziekte was. Toen de artsen na een lange periode van onderzoeken de diagnose stelden, was de kanker al door zijn hele lichaam uitgezaaid.”

Het echtpaar Moens ervaarde aan den lijve de onzekerheid en het willen vasthouden aan de hoop. “Je weet niet wat je te horen krijgt, ook al hadden we een vermoeden. Onze eerste reactie was: ‘Het kan niet zo zijn.’ Het dringt niet tot je door, je bent lamgeslagen, alles raakt verward. Heel je leven en het leven van je gezin staat op z’n kop.”

Thuis
Meneer Moens werd erg ziek, ook van de chemokuren. Er volgden verschillende ziekenhuisopnames, maar er waren ook korte periodes dat het redelijk ging. Terugkijkend is mevrouw Moens ontzettend dankbaar dat hij al die tijd thuis was. “Er werd veel hulp aangeboden uit de kerkelijke gemeente en door de thuiszorg, maar die hulp hebben we niet nodig gehad. We zijn zo dankbaar dat we steeds de kracht en de gezondheid hebben ontvangen om zelf voor hem te zorgen.”

“Mijn mans bed stond in de kamer. Hij was zo tot het laatst betrokken bij het gezin, want ook het leven van de kinderen gaat door. We hebben steeds ervaren dat we de ziekte samen mochten dragen, met onze acht kinderen rondom ons. Mijn man wees vaak op onze trouwtekst uit Spreuken 3 vers 6: ‘Ken Hem in al Uw wegen en Hij zal Uw paden recht maken.’ Dat heeft Hij gedaan. We hebben de bemoeienissen van de Heere gevoeld. We hadden nog veel plannen, maar de Heere leidde onze weg anders. En dan is Hij er, ook als je het zelf niet verwacht.”

Goede ruil
“In die tijd zongen we als gezin veel psalmen. Dat gaf een goede band. Mijn man bleef helder tot het einde toe. Het is zo fijn dat alle kinderen het zelf hebben meegemaakt en dat ze allemaal bij zijn sterven aanwezig waren. Mijn man mocht een goede ruil doen, dat is een grote troost.”

Daarna brak een moeilijke periode aan: “De ziekte was zwaar, maar je kunt alles samen dragen en bespreken. Je leeft samen naar het einde toe. Dan komt het einde en is het ‘samen’ ook opeens weg.” De bezoeken en het luisterend oor van de dominee, de kerkenraad, de broers en zussen, vrienden en kennissen waren tot steun, maar mevrouw Moens merkte sterk het gemis van het samen zijn.

Toekomst
Dat was ook de reden om ongeveer een jaar na het sterven hulp te zoeken bij De Vluchtheuvel. “Ik had het gevoel: ik ga het niet redden. Ik wist niet hoe het in de toekomst verder moest. Voor mezelf, omdat ik nog niet zo sterk was, en voor de kinderen, die de puberteit nog in moesten.” De gesprekken met de maatschappelijk werker van De Vluchtheuvel hielpen mevrouw Moens bij het verwerken van het verdriet. Ze bespraken ook praktische zaken, hoe het ging in het gezin en hoe de kinderen hun verdriet verwerkten. “Ik ben vooral geholpen om weer wat stevigheid te krijgen bij het alleen verder gaan. En gelukkig mogen we het Woord hebben, waar we troost en moed uit mogen putten.”