Velen weten de weg naar de Vluchtheuvel te vinden. Kerkenraden vragen om advies; gemeenteleden vragen of we mee willen denken bij een bepaalde situatie. Anderen vragen hulp voor zichzelf. Weer anderen vragen om toerusting in de kerkelijke gemeente, voor de school waar men werkzaam is of voor het bedrijf dat men leidt.
Fijn dat zovelen de weg naar de Vluchtheuvel weten te vinden. We voelen ons sterk verbonden met onze achterban en willen beschikbaar zijn voor de hulpvragen. Onze hulpverlening kenmerkt zich door een heldere, reformatorische christelijke identiteit.
Als ik nadenk over alle hulpvragen die bij ons binnenkomen, dan is er zoveel gebed nodig. En het is uitermate belangrijk dat we onze naaste ‘zien’, dat we ons ‘gezien’ voelen. Dat we echte aandacht geven aan elkaar en ook aandacht durven vragen. Sommige mensen doen dat laatste heel makkelijk en voor anderen is die drempel erg hoog. Stap over die drempel heen!
Ik kreeg een appje van mijn buurvrouw voor wie het niet vanzelfsprekend is om hulp te vragen. Ze schreef: ‘Marian, ik heb even een schouder nodig, het wordt me allemaal een beetje veel’. Een zeer onverwachte vraag van mijn zelfstandige buurvrouw. Ik liet a la minute het werk uit mijn handen vallen en ging naar haar toe. Een klein half uurtje later was ik weer bezig, mijn hoofd vol gedachten. Dit gebeurde een aantal weken geleden. Laatst vertelde ze me dat het spannend was om het appje te sturen. Maar het effect had haar zo goed gedaan. Het luisterende oor en het mee lijden. Dat was op dat moment ook genoeg. Het was voor mij een spiegel; kleine dingen kunnen ‘groots’ zijn.
Ik schreef al dat gebed voor onszelf en onze naaste zo nodig is, elke dag opnieuw. Het gebed vermag veel. Bidden voor de noden in mijn eigen leven en in die van mijn naaste. Zijn we een biddende naaste? En vindt u troost in onderstaande woorden?
Uw onbepaalde wetenschap
Kent mijnen weg van stap tot stap;
Geen woord is nog mijn tong ontgleden,
Of Gij, Gij weet alreeds mijn reden. Uit Psalm 139:2 berijmd.
M. (Marian) Ruitenberg, bestuurder
Fijn dat zovelen de weg naar de Vluchtheuvel weten te vinden. We voelen ons sterk verbonden met onze achterban en willen beschikbaar zijn voor de hulpvragen. Onze hulpverlening kenmerkt zich door een heldere, reformatorische christelijke identiteit.
Als ik nadenk over alle hulpvragen die bij ons binnenkomen, dan is er zoveel gebed nodig. En het is uitermate belangrijk dat we onze naaste ‘zien’, dat we ons ‘gezien’ voelen. Dat we echte aandacht geven aan elkaar en ook aandacht durven vragen. Sommige mensen doen dat laatste heel makkelijk en voor anderen is die drempel erg hoog. Stap over die drempel heen!
Ik kreeg een appje van mijn buurvrouw voor wie het niet vanzelfsprekend is om hulp te vragen. Ze schreef: ‘Marian, ik heb even een schouder nodig, het wordt me allemaal een beetje veel’. Een zeer onverwachte vraag van mijn zelfstandige buurvrouw. Ik liet a la minute het werk uit mijn handen vallen en ging naar haar toe. Een klein half uurtje later was ik weer bezig, mijn hoofd vol gedachten. Dit gebeurde een aantal weken geleden. Laatst vertelde ze me dat het spannend was om het appje te sturen. Maar het effect had haar zo goed gedaan. Het luisterende oor en het mee lijden. Dat was op dat moment ook genoeg. Het was voor mij een spiegel; kleine dingen kunnen ‘groots’ zijn.
Ik schreef al dat gebed voor onszelf en onze naaste zo nodig is, elke dag opnieuw. Het gebed vermag veel. Bidden voor de noden in mijn eigen leven en in die van mijn naaste. Zijn we een biddende naaste? En vindt u troost in onderstaande woorden?
Uw onbepaalde wetenschap
Kent mijnen weg van stap tot stap;
Geen woord is nog mijn tong ontgleden,
Of Gij, Gij weet alreeds mijn reden. Uit Psalm 139:2 berijmd.
M. (Marian) Ruitenberg, bestuurder
