Buskruit

Het is vijf voor twaalf als Peter en Esmeralda, beiden half de 30, zich aanmelden voor hulp. Het gaat niet goed met hen. De spanning in hun huwelijk en huis is om te snijden.

Peter is opgegroeid in een gezin, waarin hij weinig warmte heeft ervaren. Hij heeft zich nooit echt gewaardeerd gevoeld; zijn oudere broer, die deed het pas goed. Regelmatig kreeg hij een pak slaag. Niet zomaar, maar omdat er iets was gebeurd. Kleine jongens doen nu eenmaal wel eens dingen die niet handig zijn.

Gelukkig vond hij een lieve vrouw en is hij inmiddels vader van 2 dochters. Maar toch, Peter omschrijft zichzelf als “een vat buskruit”.  Hij weet zijn emoties moeilijk onder controle te houden. Boosheid en frustratie zoeken een weg naar buiten. Plotseling kan het helemaal mis gaan.

Esmeralda zegt: “Het is continu op eieren lopen. We ontwijken elkaar zo veel mogelijk”. Esmeralda ziet dat de kinderen schrikkerig zijn en nerveus gedrag vertonen. “De juf van oudste dochter Rosie maakt zich zorgen”, zei ze pas. “Het is haar opgevallen dat ze gaat huilen als ze een compliment krijgt en alles doet om geen fouten te maken”. Een situatie met alleen maar verliezers. Peter en Esmeralda willen het allebei anders. Dat is een motivatie waarop verder gebouwd kan worden.

Emotieregulatie

Peter en Esmeralda formuleren met steun van de hulpverlener doelen. Eén ervan is dat het weer gezellig is in huis. Voor de korte termijn worden afspraken gemaakt. Wat te doen als... Peter vertelt: “We spraken af dat wanneer de emoties ongecontroleerd naar buiten komen, ik direct naar een andere ruimte ga dan mijn vrouw en kinderen”, en vertelt Peter verder: “Ook kreeg ik het advies meer fysiek werk of een hobby te gaan doen waarbij ik mezelf fysiek uitput”.

Toch blijven de emoties het logisch nadenken belemmeren. Intussen heeft de hulpverlener al door dat er diepgewortelde patronen achter dit gedrag zitten. Om hieraan te werken wordt specifieke therapie voor Peter ingeschakeld.

Netwerk

Peter en Esmeralda zijn door de omstandigheden niet meer toegekomen hun netwerk te onderhouden. De hulpverlener motiveert hen hierin weer initiatief te nemen. Esmeralda neemt haar beste vriendin in vertrouwen en kan haar verhaal kwijt. Haar vriendin pakt het goed op en steunt Esmeralda om de ingeslagen weg voort te zetten. Ze stimuleert haar te kijken welke lichtpuntjes er al zijn. Peter neemt contact op met een oude schoolvriend waarmee hij zaterdagochtend gaat mountainbiken.

Kentering

Na een groot aantal gesprekken, waarin er soms maar weinig hoop is, komt er in de laatste gesprekken een voorzichtige kentering. De hulpverlener: “Ik zie dat bij Peter het kwartje gaat vallen. Hij heeft zelf de keuze om met Gods hulp, in de spiegel te kijken en alles te doen om een goede echtgenoot en vader te zijn”. Esmeralda vertelt: “Het lukt mij steeds beter om grenzen aan te geven”. Ook zijn er in huis weer harmonieuze momenten. Er is nog een lange weg te gaan, gesteund door het netwerk en De Vluchtheuvel.  De hulpverlener blikt dankbaar terug – niet altijd komt een echtpaar weer tot elkaar. Hij zegt: “Als ik hoor dat Peter na lange tijd weer is gaan bidden, heb ik hoop! En als ik denk aan de twinkeling die ik weer zie in hun ogen, zegt dit meer dan 1000 woorden”.