Leonie over haar seksverslaving: "Ik ben niet alleen en er is iets aan te doen!"

Bij seksverslaving denken we vaak aan mannen. Dat ook vrouwen verslaafd kunnen zijn aan seks verwachten we minder snel. Maar ze zijn er en Leonie is één van hen. Ze vertelt over haar verslaving en over de hulp die ze kreeg in de vrouwengroep van De Vluchtheuvel.

Leonie Righolt*, nu 30, uit het midden van het land, groeit op in een voor het oog normaal reformatorisch gezin. “Ik was heel rustig, bijna verlegen, maar ondertussen kreeg ik alles mee.” En dat is veel, want achter de voordeur is het allesbehalve normaal. Haar moeder heeft psychische problemen, haar broertje gedragsproblemen en het gezin wordt financieel en fysiek bedreigd. Situaties die veel spanning geven in het gezin. Als Leonie net in de puberteit is, begint ze haar lichaam te ontdekken. “Bij het ontdekken van mijn lichaam merkte ik dat de aanraking van mijn lichaam mij een fijn gevoel gaf, waardoor ik even kon ontsnappen aan de druk en de eenzaamheid die ik thuis ervaarde.”

Uitlaatklep
Leonies geweten zegt haar dat de manier waarop ze zichzelf aanraakt niet hoorde of niet mocht. Als het onderwerp ‘zelfbevrediging’ in een gespreksgroep op een jv-avond ter sprake komt, reageert één van de jongeren alsof het heel normaal is. “Ik vatte dit met beide handen aan als excuus. Als het thuis moeizaam ging en ik me eenzaam of gekwetst voelde, was zelfbevrediging mijn uitlaatklep. Een roman wakkerde soms het verlangen al aan. Of de beelden die ik in tijdschriften en op straat op reclameborden tegenkwam, de filmpjes die ik op internet opzocht toen ik zelf een internetverbinding had. Elke keer als het gebeurde, voelde ik me vies en eenzaam. Het beschadigde mijn zelfbeeld.”

Leonie rondt haar mbo-opleiding af en gaat werken. Ze leeft een – voor de buitenwereld – ‘normaal’ leven en vlucht ongeveer twee keer per week in wat ze nu haar verslaving noemt. Die belemmert haar niet in haar functioneren op haar werk. “Maar het belemmerde mij wel om mezelf te zijn, want je draagt altijd een groot geheim bij je.”

Opluchting
Dat ze afhankelijk is van seksualiteit om zich goed te voelen, realiseert Leonie zich als ze hoort over de vrouwengroep seksverslaving. De wetenschap dat er een vrouwengroep is, geeft ook opluchting: “Ik ben niet alleen en er is iets aan te doen!” Leonie besluit hulp te zoeken. Ze werkt eerst aan haar zelfbeeld. “In die gesprekken kon ik ook mijn thuissituatie een plekje geven en leerde ik om lief voor mezelf te zijn. Dit hielp mij en het ging stukken beter met mij. Ik vluchtte minder vaak in mijn verslaving.”

Strijd
“Er rust zo’n taboe op seksverslaving, zeker bij vrouwen. Dat maakt het moeilijk om er hulp voor te zoeken. Toen ik merkte dat ik niet zonder seks kon en dat ik er in moeilijke situaties toch weer op terugviel, nam ik de stap en gaf me op voor de vrouwengroep.” In Leonies groep zaten allemaal alleenstaande vrouwen, maar in andere groepen nemen ook getrouwde vrouwen deel. Leonie vertelt: “Het feit dat je aan hetzelfde werkt, geeft veiligheid en gelijkheid. Je kunt elkaar helpen en steunen. Je weet wat de valkuilen zijn en kunt elkaar dus een spiegel voorhouden, die confronterend maar helpend is. In de vrouwengroep ga je met lotgenoten de strijd aan. Samen sta je sterk.”

Leonie koos bewust voor De Vluchtheuvel. “Zij hebben veel ervaring op het gebied van relaties en seksualiteit. Belangrijk was voor mij ook dat De Vluchtheuvel christelijk is, juist als het gaat om mijn kijk op seksualiteit. Vanuit mijn thuissituatie heb ik een verwrongen beeld van God en van het geloof. Ik ben gaan inzien dat God mij wil helpen in deze strijd en dat ik in dit gevecht niet zonder Hem kan. Ik vind het nog steeds moeilijk om God te vertrouwen en alles met Hem te delen, maar Hij heeft me wel enorm geholpen. Ook in dat opzicht ben ik dus niet alleen!”

* Leonie heet in werkelijkheid anders.