Gouden kleinnood

Onze collega vertelt:

Een aantal maanden geleden kwam er een 74-jarige mevrouw bij mij in de gesprekskamer . Ze had zich aangemeld met gezondheidsproblemen. Het leven was op dit moment zwaar voor haar. Tijdens het intakegesprek raakten we in gesprek over hun  kinderen. Ze vertelde ze dat ze meer dan 40 jaar geleden een levenloos geboren zoontje hadden gekregen. Het jongetje had geen naam gekregen.  Moeder was zelfs niet bij zijn begrafenis geweest.  Zo ging dat vroeger. Binnen het gezin werd er daarna nooit meer over gesproken..

Als ik zo samen met mevrouw terugblik, blijkt dat een opmerking van een predikant haar diep heeft geraakt. Hij was wel even langs geweest, maar zei: “Ik hoef morgen toch zeker niet mee naar de begrafenis, want ik heb het nog zo druk.” Tot op de dag van vandaag doet  deze opmerking pijn.

Ik stelde haar de vraag hoe het voor haar zou zijn, om indien mogelijk,  nog een keer te benoemen richting deze predikant. Mevrouw gaf aan, dat ze dit heel graag zou willen. We spreken af dat mevrouw zijn  adres probeert te achterhalen. In de week na ons gesprek schrijft mevrouw  een briefje waarin ze de situatie van 40 jaar geleden beschrijft. Ze benoemt waarom de opmerking haar toen zo’n pijn deed en dat het nu nog steeds pijn doet. Mevrouw vertelt mij in een volgend gesprek dat alleen al het opschrijven  van de gebeurtenis  rust  heeft  gegeven. Naar aanleiding van de brief  ontstonden mooie gesprekken met haar man en de andere kinderen over het gestorven zoontje en broertje en over het verdriet wat zij destijds had.  Ook haar man en de andere kinderen hebben het verdriet ieder op hun eigen manier verwoord . Ze spraken ook over de manier waarop hier vroeger mee werd omgegaan en hoe ze na dit verlies de draad van het leven weer hebben opgepakt. Deze  gesprekken met de anderen in het gezin  hebben voor haar een helende functie.

Na een paar maanden had mevrouw het adres te pakken. Ze vertelde dat ze de brief op de post wilde gaan doen. Ze wist echter niet of de predikant qua gezondheid nog in staat zou zijn om op haar kaartje te reageren. Maar het feit dat ze het van haar kant op deze manier wel had kunnen benoemen, was voor haar eigenlijk al genoeg.

Maar toen kwam de toegift.  LEES VERDER
Binnen een week ontvangt ze een reactie van de toenmalige predikant. Ik zie hem in gedachten zitten.  Hij neemt de moeite  om  een l A4tje vol te typen.  Hij geeft erkenning aan  haar gekwetstheid, in het zich niet gezien  voelen in haar pijn en verlies. De brief ademt  mededogen. De predikant legt uit hoe moeilijk het in die tijd was om goed met dergelijke situaties om te gaan. Predikanten werden hierin niet toegerust of begeleid. De brief sluit af met een aanbod van oprechte excuses en de vraag om vergeving. Wat een voorbeeld!  En wat heeft hij door dit te doen iets groots voor mevrouw gedaan.

Als een gouden kleinood ligt de brief op haar schoot. De blijdschap en verwondering straalt van haar af en ze maakt mij  deelgenoot van haar vreugde door mij  de brief te laten lezen. Ze vertelt me dat ze door deze brief en de woorden die daarin staan, van binnen is geheeld.  Ze kan nu eindelijk, na meer dan 40 jaar, het verlies van hun zoontje echt een plekje  geven. Ze kan het meer verweven met haar leven doordat ze het verlies   methaar man en kinderen  kan delen.  Mevrouw kan het nu op een bepaalde manier  afhechten voor zichzelf.

Samen hebben we de Heere gedankt voor Zijn goedheid en genade!


©DeVluchtheuvel