Wanneer iemand een hulpvraag stelt via e-mail, telefoon, website of Whatsapp, komt de vraag altijd bij een aanmeldcoördinator terecht. We nemen een kijkje bij Marco Jacobse. Hij is aanmeldcoördinator vanuit locatie Goes en neemt alle aanmeldingen uit Zeeland in behandeling. Marco: ‘Ik loop graag die tweede mijl met iemand op.’

Vertel eens iets over je taken als aanmeldcoördinator?
Persoonlijk vind ik het een zeer boeiende taak. Het is mooi om bij de voordeur te zitten van de hulpverlening. De hulpvragen die ik binnenkrijg zijn heel divers. Het kunnen individuele vragen zijn, kwesties in huwelijken, verhoudingen in families of opvoedingsvragen. Interessant is ook altijd wat je tussen de regels door hoort. Soms vertelt een ouders iets over het kind, maar dan hoor ik daarin iets over henzelf. Verder kan het gaan over rouwverwerking, identiteitsvragen (wie mag ik zijn), seksuele identiteit en de spanningen die dit kan meebrengen. Ook komen er adviesvragen vanuit het pastoraat binnen. Soms is er sprake van complexe zaken waarbij ik dan mediation adviseer.  

Mijn belangrijkste taak is proberen de hulpvraag te verhelderen. Ik vraag vaak hoe lang de vraag al leeft en probeer erachter te komen van wie de problematiek is. Soms blijkt gedurende het gesprek dat de eigenlijke problematiek bij een ander ligt. Het doel van mijn verheldering is om te bepalen waar de hulpvraag thuishoort. Is het iets voor een collega die psychosociale hulp biedt, of is het iets voor onze psycholoog? Of moet het direct door naar de tweede lijn, huisarts, praktijkondersteuner? Bij crisisachtige situaties moeten mensen direct worden doorgestuurd.

Hoe zorg je ervoor dat je bij het eerste contact een goed beeld hebt van de situatie?
Vaak lukt het om een goed beeld te krijgen, maar het komt ook wel voor dat ik besluit de hulpvrager(s) uit te nodig voor een oriënterend gesprek. Meestal begin ik met de vraag: ‘Wat is je hulpvraag?’, dan vraag ik door ‘Waar loop jij vast?’, 'Waaraan merk je dat het niet goed gaat?' 'Heb je in het verleden ook al hulp gehad?' 'Wat helpt, wat helpt niet?’

Er zijn regelmatig vragen waarbij ik merk dat mensen zelf al stappen kunnen ondernemen richting een oplossing. Ik denk dan concreet mee in wat de mogelijkheden zijn. In opvoedingssituaties doe ik dat nogal eens en vaak blijkt dit openingen te geven. Dan vraag ik of ouders erover hebben nagedacht om het gesprek met hun kind aan te gaan en afspraken te maken of het consultatiebureau in te schakelen. Zo worden er soms al oplossingen gevonden binnen de bekende eigen kring.  

<LEES VERDER>
Het komt ook voor dat De Vluchtheuvel niets kan betekenen, bijvoorbeeld doordat iemand ver van een locatie af woont. Ik ga dan op zoek naar instanties waar iemand wel terecht kan en probeer iemand te bewegen om hiernaar toe te gaan, zo nodig met iemand uit het netwerk. Ik laat iemand niet los voordat ik weet dat men daadwerkelijk ergens terecht kan (bijv. bij de huisarts).  

Marco vraagt in het eerste contact ook altijd naar de reden dat de vraag bij De Vluchtheuvel is gesteld. Vaak komt dan naar voren dat men de christelijke identiteit belangrijk vindt. Als aanmeldcoördinator ben je een soort vraagbaak. Mensen die naast het meedenken over de hulpvraag, de betrokkenheid van de kerkelijke gemeente, ook willen weten wat de wachttijd is of de kosten zijn. Er zijn ook regelmatig instantie zoals het wijkteam, jeugdteam of Centrum Jeugd en Gezin die bellen met de vraag of we iets kunnen betekenen.

Kun je een situatie schetsen die jou door de jaren heen is bijgebleven?  
Een echtpaar meldt zich afzonderlijk van elkaar aan. Hun huwelijk is in een forse crisis gekomen. Hoe kunnen we verder? Na hun aanmelding gehoord te hebben stelde ik voor om beide aanmeldingen samen te brengen. Vervolgens om het gesprek aan te gaan met twee hulpverleners en daarin te brainstormen wat nodig is. Beiden gingen akkoord. Uiteindelijk verliep de hulpverlening vanaf het begin constructief. Met veel emoties, dat wel. Het is een feit dat het echtpaar nog steeds samen is.  

Hoe breng je zelf de christelijke identiteit in de praktijk?
Marco: ‘Elke hulpvrager is voor mij een persoon, een medeschepsel, mijn naaste. Daar wil ik naar luisteren, zijn of haar verhaal is belangrijk’. Marco wil weten wat helpend is voor die persoon en vaak vraagt hij dat letterlijk: Wat zou voor jou helpend zijn?’ Ik loop graag de tweede mijl met iemand op.’

Hulpvragers moeten soms enkele weken wachten tot de hulpverlening daadwerkelijk start. Wat geef je hun voor die periode mee?  
Marco zegt altijd dat men tijdens de wachttijd kan bellen als er iets is. Ook gaat hij samen met iemand na welke steunbronnen hij of zij heeft en wie tijdens deze wachtperiode om raad gevraagd kan worden. De kosten voor de hulpverlening probeert hij ook zo snel mogelijk helder te hebben zodat dit geen belemmering vormt.  

©DeVluchtheuvel