We wisten niet meer hoe we met elkaar verder moesten”

“We zaten tegenover elkaar aan tafel, mijn man, onze dochter en ik, maar het voelde alsof we werelden uit elkaar leefden. Alles wat ik zei, leek verkeerd te vallen. Alles wat zij deed, voelde voor mij als afstand of afwijzing. De liefde was er nog – dat wist ik zeker – maar we wisten niet meer hoe we die moesten laten zien.”

Verwarring en verwijderingVerwarring en verwijdering

Toen onze dochter rond haar zestiende steeds stiller werd en zich begon af te zetten tegen ons, dachten we eerst dat het erbij hoorde. Puberteit, zoeken naar eigenheid. Maar het werd dieper. Het contact verslechterde. De spanning tussen haar en mij werkte ook door in mijn huwelijk. Mijn man trok zich terug, ik ging harder duwen. Op een gegeven moment zei onze dochter letterlijk: “Ik weet niet of ik nog wel thuis wil wonen.”

Dat raakte me diep. We hadden als ouders ons best gedaan. We hielden van haar. Maar op de een of andere manier raakten we haar kwijt – en onszelf ook.

In gesprek met een systeemtherapeut

Via een vriendin kwamen we in contact met Stichting De Vluchtheuvel. We zijn gestart met een aantal gesprekken systeemtherapie, waarbij we als gezin – soms samen, soms apart – aan tafel zaten met een hulpverlener. Ik weet nog dat ik het spannend vond. Wat als zij alleen maar onze fouten zou aanwijzen?

Maar het was anders. De therapeut was rustig, betrokken, en oordeelde niet. Ze hielp ons om te zien wat er eigenlijk gebeurde in onze reacties op elkaar. We ontdekten dat we allemaal ergens vastzaten in angst, in gekwetstheid, in niet-gehoorde behoeften. Wat ik als onverschilligheid ervaarde bij mijn dochter, bleek eigenlijk een manier te zijn om zichzelf te beschermen. En mijn ‘bemoeienis’ kwam voort uit liefde, maar kwam bij haar over als controle.

Nieuwe ruimte

Langzaam leerden we om anders naar elkaar te kijken. Om woorden te geven aan wat we voelden, ook als dat moeilijk was. De gesprekken gaven structuur en veiligheid. Soms moesten we ook terugkijken: naar hoe wij zelf zijn opgegroeid, hoe patronen zich herhalen, en hoe bepaalde verwachtingen zijn ontstaan. Dat was confronterend, maar ook bevrijdend.

In één van de gesprekken zei de therapeut iets wat me raakte: “Je hoeft niet perfect te zijn als ouder. Maar je bent wél verantwoordelijk om weer verbinding te zoeken.”

Identiteit

Wat ik heel waardevol vond, was dat er ook ruimte was voor ons geloof. We mochten delen hoe ik soms worstelde met schuld en met mijn roeping als moeder. We spraken vanuit dezelfde Bijbelse visie. Dat gaf rust.

We leerden niet alleen beter communiceren, maar ook om genadiger naar elkaar te kijken. Naar onszelf, naar onze dochter, naar het hele proces.

Verder

We zijn niet ‘klaar’. We blijven oefenen. Maar de kou is uit de lucht. We lachen weer samen. We maken fouten en praten erover. Onze dochter zei laatst: “Het is niet perfect, maar ik voel me weer thuis.”

Systeemtherapie bij De Vluchtheuvel heeft ons niet alleen geholpen om weer met elkaar in gesprek te komen – het heeft ons als gezin weer dichter bij elkaar gebracht.