Ik weet nog goed hoe moedeloos ik me voelde toen ik voor het eerst contact opnam met Stichting De Vluchtheuvel. Mijn huwelijk liep al maanden stroef, en de gesprekken tussen mij en mijn man liepen vaak uit op ruzie of stilte. We leefden langs elkaar heen. Ik had het gevoel dat ik er helemaal alleen voor stond. Toen ik hem vroeg of hij mee wilde naar een relatietherapeut, zei hij dat hij dat niet nodig vond. “Zó erg is het toch niet?” zei hij. Maar voor mij voelde het wél zo.

Een hulpverlener stelde individuele relatiebegeleiding voor, op basis van EFT (Emotionally Focused Therapy). Ik twijfelde eerst. Wat had het voor zin om in m’n eentje in therapie te gaan voor iets dat we samen zouden moeten oplossen? Toch besloot ik het te proberen.

Al in het eerste gesprek voelde ik ruimte om eerlijk te zijn. Over mijn verdriet, mijn eenzaamheid, en ook mijn boosheid. De therapeut hielp me om stil te staan bij mijn diepere emoties, die ik vaak wegdrukte. Ik ontdekte dat onder mijn frustratie een groot verlangen lag: gezien worden, verbonden zijn, veiligheid ervaren. En ik merkte hoe ik, uit angst om gekwetst te worden, mezelf juist was gaan afsluiten – waardoor mijn man zich op zijn beurt ook terugtrok.

De sessies hielpen me om patronen te herkennen. Niet alleen in mijn huwelijk, maar ook in hoe ik in mijn jeugd heb geleerd om me aan te passen en gevoelens in te slikken. Ik begon te begrijpen waar mijn sterke behoefte aan bevestiging vandaan kwam. En hoe ik daar zelf óók verantwoordelijkheid in had.

Langzaam maar zeker veranderde er iets in mij. Ik kon mijn emoties beter verwoorden, grenzen aangeven zonder strijd, en keuzes maken vanuit rust in plaats van paniek. Dat had ook effect op onze relatie. Mijn man merkte dat ik anders reageerde, en hoewel hij nog steeds niet mee wilde naar therapie, kwamen er wel weer echte gesprekken tussen ons.

Ik weet niet wat de toekomst brengt Maar wat ik wel weet, is dat ik steviger sta – in mijn huwelijk. Ik ben dankbaar dat ‘k de stap heb genomen om deze therapie te volgen bij de Vluchtheuvel. Het sloot aan bij mijn identiteit en dat zorgde ervoor dat in de gesprekken er ook ruimte was om stil te staan bij de beloften die we tijdens onze huwelijksdienst hebben uitgesproken. Het heeft me geholpen om eerlijk naar binnen te kijken en opnieuw verbinding te zoeken. Met mijn man, maar ook met mezelf.